Louis Couturat: Diferi inter la revizi

Dum aprilo [[1896]], il spozigis kuzino qua esis par ilu la devota kompano meritita da ilua eceptala naturo, e 12ma di junio, il sustenis sua tezi en [[Sorbonne]]. La tezo Latina<ref>[[#1|1]http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k678301 ''De Platonicis mythis''] ''Thesim Facultati Litterarum Parisiensi proponebat Ludovicus Couturat, Scholae Normalae olim alumnus''. Parisiis: Edebat Felix Alcan Bibliopola. MDCCCXCVI. 120 p.</ref> e la tezo Franca[[#2|2]]<ref>''L'Infini mathématique'' in 8º 667 pagini.</ref> obtenis kompleta suceso kun menciono tre honorizanta. Lua bela verko pri l’''Infini mathématique'', esas ankore nun la maxim bona guidero por homi volanta studiar la filozofio matematikala, e ta verko quik pozis ilu sur l’unesma rango en talsorta studii. La granda suceso di lua tezo posibligis a lu obtenar konjedo por durar sua studii ciencala en [[Paris]]. Il ritrovis do ye [[1897]] ta libereso kom-pleta di serchi e laboro, quan il prizis tante. Tafoye il konsakris su al studii fizikala.

“Ma, duras Sro Benaerts, en ta granda spirito, nature deduktema en la maxim alta grado, omno katenifas, e la studiado di Leibniz pulsos lu ad altra voyo, a nova labori qui de nun absorbos ilua tota agiveso. Inter la granda esperi quin konceptabis Leibniz, trovesis olta di universal linguo logike konstruktita. Ta ideo semblas maxim atraktiva a Couturat ed igis lu quik adherar a la idei expozita da un de nia kamaradi, matematikisto, [[Léopold Leau]], en ilua broshuro: ''Une langue universelle est-elle possible? Appel aux hommes de science et aux commerçants'' (1900). Delegitaro esis organizata por la adopto di helpo-linguo inter-naciona, de la [[17 di januaro|17ma di januaro]] (1901). Ma la selekto di la linguo necesigis preliminare parstudiado di la multa sistemi o projeti di artificala lingui internaciona. Ica desfacila exploradon Couturat ne hezitis entraprenar kun la precoza kunlaboro di Sro Leau. Ol rezultis per la publikigo vere maestrala dil ''Histoire de la Langue Universelle'', ye [[1903]], qua esis kompletigata, ye [[1907]], per suplemento: ''Les nouvelles langues internationales''.[[#3|3]]<ref>En 1901, il publikigabis tre habila e forta broshuro propagala: ''Pour la langue internationale'' qua tradukesis en la angla e l’Italiana. Ol tre efikis por l’ideo ipsa di linguo internaciona e mem por Esperanto, quankam ol restis neutra principe, quale la Delegitaro.</ref>

La kunsidi eventis omnadie en la matino ed en la vespero: la laboro furnisita esis intensa. Kompreneble Esperanto, sive en l’anciena formo, sive en la nova, kompozita por eventual utiligo e sub la pseudonimo “Ido”, divenis la centro precipua di la studii. Omna membri di la Komitato konocis Esperanto e plura (nome rektoro E. BOIRAC, prezidero di la Lingva Komitato (Esperantista), kapitano [[Gaston Moch]], supleanto di ica, Dro P. Rodet) esis notore Esperantista. Mem ta cirkonstanco igis dicar da rivali, ke la Delegitaro e la sesiono di olua komitato esis nur komedio Esperantista[[#4|4]]<ref>Doktoro ZAMENHOF ipsa esis en kontakto kun la Delegitaro, quale pruvas letro da ilu en la broshuro: Doktoro Zamenhof e la Delegitaro.</ref>. E tamen la final decido esis la sequanta: “La Komitato decidis, ke nula ek la lingui examenita povas esar adoptata “bloke” e sen modifiki. Ol decidis adoptar principe [[Esperanto]], pro lua relativa perfekteso e pro la multa e diversa apliki ja recevita da olu, sub kondiciono di ula modifiki realigota da la konstanta Komisitaro segun la direciono determinita per la konkluzi di la Raporto dil Sekretarii e per la projeto da [[Ido]], esforcante interkonsentar kun la Esperantista Lingva Komitato. Fine, ol decidis adjuntar Sro de Beaufront a la konstanta Komisitaro, pro ilua specala kompetenteso.“

Ma l’interkonsento esperita ne eventis: influita deplorinde, Dro. Zamenhof substitucis su a la Lingva Komitato Esperantista e per letra cirkulera «Al chiuj Esperantistoj», il fakte ruptis la negocii komencinta kun la Lingva Komitato. Il deklaris ignorar la Delegitaro! La verajo esas ke Sri Zamenhof e Boirac preaceptis l’arbitro di la Komitato di la Delegitaro, per la fakto ipsa, ke Sro Boirac konsentis esar membro di ca komitato, kun la konsento di Dro Zamenhof, qua skribabis a Couturat (4-ma di decembro [[1906]]): “La plubonigi povos esar multe plu libera e konseque plu bona, se li propozesos da autoritatoza komitato stacanta exter la mondo Esperantista.”[[#5|5]]<ref>Progr. VI, 563.</ref> Ma, deplorinde, la memorado di Zamenhof esis nefidela e konfuzesis inter ilua sucedanta paroli o promisi: “La sola kozo quan me deziras esas, ke la mondo havez internaciona [[linguo]]. La questiono, quala esos la formo di ta linguo, esas por me ne esencala, se nur la linguo esos neutra, uzebla e vivo-kapabla... Me aceptos kun la maxim granda plezuro omno quon la Komitato decidas, mem se me devus konfliktar kun la tota Esperantistaro”[[6#|6]]<ref>Progr. VI, noto 4, pag. 560.</ref>. Il mem obliviis, ke il nultempe konsentis donar a me (sive boke en [[Cambridge]], sive skribe ante la sesiono dil komitato delegitarana) altra instruciono kam ica: “ne ligar ilu”, kande me esis reprezentonta ilu, pro lua insistoza prego, koram la supere nomita komitato. On igis ilu dicar la kontreajo; co esas … neverajo. Ligar ilu! ma quale me povabus agar lo, pro ke me esis nek plenipotenciero, nek mem prokuracizito, ma nur simpla advokato. Adminime, en ica rolo, me povis deturnar shamo de Esperanto: esar repulsata tote simple kom ne posedanta la qualesi necesa a helpolinguo. “Nulu kontestabus, dicis Sro Jespersen, nia yuro adoptar [[Neutral]] kun la rezervo pri multa chanji qui parte pluproximigus ica linguo ad Esperanto; … e la finala rezultanto esabus exakte sama kam la nun existanta linguo.” Forsan ico eventabus, ma certe Espo recevabus de la rezulto vango-frapo shamiganta. E con me volis evitar. Suaparte Sro Couturat tre vere skribis: “l’interkonsento esis posibla e mem facila, se Sro Boirac ne pleabus duopla rolo, l’una en la Komitato, l’altra extere, avan la publiko e l’Esperantisti. Certe ni ne obliviis ke Sro Boirac eniris la Komitato kom privato, ne kom prezidanto di la Lingva Komitato o kom reprezentanto oficala di omna Esperantisti. Ma ni ne povis suspektar, ke ca duopleso di rolo povus celar duopleso di opiniono en la sama persono, e ke Sro Boirac “prezidanto di la L.K.” dementius tote la paroli e voti di Sro Boirac “privato”[[#7|7]]. Irge quale on darfas judikar e la konduto di Zamenhof e la konduto di Sro Boirac esas certa, ke li tre favoris la paroli, agi, unvorte nenomizebla kampanio di altra chefi Esperantista qui, skribis Prof. Jespersen, penis mortigar Ido, unesme per konspiro di silenco, pose per nevera alegi.[[#8|8]]