Frua Kristanismo

La Frua Kristanismo, anke nomizita la Frua Eklezio o Paleo-Kristanismo, deskribas la historia periodo dil kristana religio til l'Unesma Koncilo di Nicea en 325. Kristanismo expansis del Levanto, tra la Romana Imperio, e plu ultra. Origine, ica progreso esis striktale konektita kun ja establisita juda centri en la Santa Lando e la juda diasporo tra l'Estal Mediteraneo. La unesma sequanti di Kristanismo esis judi qui konvertabis al kredo, t.e. esas juda-kristani, kom anke Feniciani, t.e. esas libanes-kristani. La Frua Kristanismo inkluzas l'Apostolala Epoko ed esas sequita, ed eses multe klinita kun, la Patristika epoko.

Mapo di ocidental Anatolio montranta l'insulo Patmos e la loki di l'urbi qui kontenas la sep eklezii.

L'Apostolala sideji pretendas esir fundita da un o plura di l'apostoli di Iesu, qua esas supozata dispersar de Ierusalem kelkafoye pos la krucago di Iesu, c. 26–33, probable sequante la Granda Komisiono. Frua kristani asemblis en mikra privata domi, konocata kom dom-eklezii, ma la tota kristana komunumo en urbo esis anke nomizita "kirko"—la Greka substantivo ἐκκλησία (ekklesia) literale signifikas "asembleo", "kolekturo", o "kongregaciono".

Multe frua kristani esis komercisti ed altra personi qua havis praktikal motivi por voyajar ad Anatolia, Arabia, la Balkani, la Mez-Oriento, Nord-Afrika, e altra regioni. Plu ol 40 tala komunumi esis establisita en la yaro 100, multe en Anatolio, anke konocata kom Avan-Azia, tale kom la Sep Eklezii di Azia. Che la fino di l'1ma yarcento, Kristanismo ja expansis su a Roma, Armenia, Grekia, e Siria, servante kom fundamento por la vasta propago di Kristanismo, tandem tra la mondo.