Louis Couturat: Diferi inter la revizi
Kontenajo efacita Kontenajo adjuntita
Nula rezumo di redakto |
Nula rezumo di redakto |
||
Lineo 53:
Ecepte la sekretarii nula membro dil komitato savis qua esis Ido. Cetere, quale skribis profesoro [[Otto Jespersen]] en sua «Historio di nia linguo», la rezultajo finala ne povabus divenar altra, mem se Dro. Zamenhof esabus persone koram la komitato, ed anke: nulo en nia konversi povas timar la publikeso; li esis serioza diskuti, salida ed objektala, da homi qui havis nul altra skopo kam atingar la verajo.
Ma l’interkonsento esperita ne eventis: influita deplorinde, Dro. Zamenhof substitucis su a la Lingva Komitato Esperantista e per letra cirkulera «Al chiuj Esperantistoj», il fakte ruptis la negocii komencinta kun la Lingva Komitato. Il deklaris ignorar la Delegitaro! La verajo esas ke Sri Zamenhof e Boirac preaceptis l’arbitro di la Komitato di la Delegitaro, per la fakto ipsa, ke Sro Boirac konsentis esar membro di ca komitato, kun la konsento di Dro Zamenhof, qua skribabis a Couturat (4-ma di decembro [[1906]]): “La plubonigi povos esar multe plu libera e konseque plu bona, se li propozesos da autoritatoza komitato stacanta exter la mondo Esperantista.”<ref>Progr. VI, 563.</ref> Ma, deplorinde, la memorado di Zamenhof esis nefidela e konfuzesis inter ilua sucedanta paroli o promisi: “La sola kozo quan me deziras esas, ke la mondo havez internaciona [[linguo]]. La questiono, quala esos la formo di ta linguo, esas por me ne esencala, se nur la linguo esos neutra, uzebla e vivo-kapabla... Me aceptos kun la maxim granda plezuro omno quon la Komitato decidas, mem se me devus konfliktar kun la tota Esperantistaro”<ref>Progr. VI, noto 4, pag. 560.</ref>. Il mem obliviis, ke il nultempe konsentis donar a me (sive boke en [[Cambridge]], sive skribe ante la sesiono dil komitato delegitarana) altra instruciono kam ica: “ne ligar ilu”, kande me esis reprezentonta ilu, pro lua insistoza prego, koram la supere nomita komitato. On igis ilu dicar la kontreajo; co esas … neverajo. Ligar ilu! ma quale me povabus agar lo, pro ke me esis nek plenipotenciero, nek mem prokuracizito, ma nur simpla advokato. Adminime, en ica rolo, me povis deturnar shamo de Esperanto: esar repulsata tote simple kom ne posedanta la qualesi necesa a helpolinguo. “Nulu kontestabus, dicis Sro Jespersen, nia yuro adoptar [[Neutral]] kun la rezervo pri multa chanji qui parte pluproximigus ica linguo ad Esperanto; … e la finala rezultanto esabus exakte sama kam la nun existanta linguo.” Forsan ico eventabus, ma certe Espo recevabus de la rezulto vango-frapo shamiganta. E con me volis evitar. Suaparte Sro Couturat tre vere skribis: “l’interkonsento esis posibla e mem facila, se Sro Boirac ne pleabus duopla rolo, l’una en la Komitato, l’altra extere, avan la publiko e l’Esperantisti. Certe ni ne obliviis ke Sro Boirac eniris la Komitato kom privato, ne kom prezidanto di la Lingva Komitato o kom reprezentanto oficala di omna Esperantisti. Ma ni ne povis suspektar, ke ca duopleso di rolo povus celar duopleso di opiniono en la sama persono, e ke Sro Boirac “prezidanto di la L.K.” dementius tote la paroli e voti di Sro Boirac “privato”
Malgre omno Sri Couturat e Leau ye la nomo dil Komisitaro Konstanta, probis lasta demarsho a Dro. Zamenhof (23ma di marto [[1908]]) per respektoza letro, en qua li dicis en Esperanto: … “Ma ni ne povas obliviar, ke ta nomo (Esperanto) esas nur, segun l’origino, vua personala pseudonimo; e quankam vu deklaris solene e multafoye, ke vu “renuncas” por sempre omna yuro pri la linguo, quan vu fondis, ni ne volas uzar ta nomo sen vua konsento. Ni do questionas vu, kad vu trovas ula detrimento en ico, ke la linguo di la Delegitaro portos la nomo Esperanto simpligita. Semblas a ni, ke tala nomo montras bone, samtempe, la origino di la linguo, ed olua difero relate l’Esperanto dil Fundamento, e konseque koncilias la gratitudo, quan ni debas a vu, kun la sincereso; quan ni debas al publiko. Ma se vu judikas altre, la linguo havos nul altra nomo kam “Linguo internaciona.” Kompreneble, la questiono koncernas nur olua nomo ofical e komercala, quan portas la lernolibri e vortari; e la publiko esos sempre libera donar ad olu la nomo, qua plezos a lu, nam ibe, quale altraloke, nur la praktiko e l’uzado decidos.
Lineo 64:
L. Couturat L. Leau
A ta letro Dro. Zamenhof respondis, la 29.3.08: “Responde a vua letro de 2 3/III, me pregas vu, ke vu ne uzez por vua linguo la nomo Esperanto. Mea nuna respondon vu darfas publikigar.” Sro Couturat tale komentis ica respondo: “Ni ne savas, quale Dro. Zamenhof koncilias ta respondo kun la solena deklaro en Boulogne: “Esperanto esas la proprietajo di nulu, nek en relato materiala, nek en relato morala.” Ma to esas ilua afero, ne la nia. Omnakaze, ni devas dicar, ke kelka Esperantistestri (la sami, qui akuzis Ido pri plajio, pro ke lu ne nomis Esperanto en sua ne publikigita libro), ne celis sua intenco, facar a ni proceso, se ni uzus la nomo Esperanto, sub la pretexto, ke to lezus ilia komercal yuri; e precipue pro co ni demandis de Dro. Zamenhof ipsa la solvo di ta questiono yural e komercala”<ref>Progr. di mayo 1908.</ref>.
Pos la respondo di Zamenhof restis al Konstanta Komisitaro nur la tasko realigar la modifiki aludita en la decido quan me citis integre en l’antea pagini. En ta laboro Couturat partoprenis per la redakto e edito di tri meza duopla vortolibri por Idisti Angla, Franca o Germana, per la kompozo di du granda vortolibri por Idisti Franca o Germana. La du lasta editesis pos lua modo, ma per lua kapitali. En ta omna verki il furnisis adminime la duimo dil laboro.
Il rieditis e tradukis ad Ido linguistikala laboruro qua, segun la judiko di eminenta filozofo, sro [[André Lalande]], “preske markizas dato”: ''Étude sur la Dérivation dans la Langue internationale''. En ta duesma edituro
Quik de [[1908]] fondesabis dal Konstanta Komisitaro la monatal revuo [[Progreso (revuo)|Progreso]], tote redaktata en Ido; sro Couturat esis olua sekretario e portis preske sola olua pezo. “On facile imaginas la laborado di taspeca publikigajo, kun linguo fixigenda, sencesa diskuti nutrenda, enorma korespondado recevenda e qua ofte postulis longa respondi. Il suficis al tasko. La revuo aparis reguloze til lua morto. Ol formacas sis tomi e duima, singla de sep od ok centi de pagini. Ol esas ne nur repertorio richega dil tota movado nuntempa vers helpolinguo, e kontenas mult analizi omnaspeca, ma anke kolekturo de studii linguistikala, inter qui kelki esas precoza: exemple la Kurso pri generala gramatiko, docita dum [[1910]]-[[1911]], en Collège de France, da sro A. Meillet, e qua til nun esis publikigata nur en ta formo.
Lineo 84:
“Kad ni volas itere quik fushar nia laboro, ripozar omno en questiono e dronesar en kaoso? Se yes, ica signifikos simple la dissolvo e la morto di nia linguo, nam nulu plus volos praktikar ol, docar e propagar ol. Qua motivin on alegas? Nia deklari e devizi? Li valoris precipue en la komenco, en la tempo en qua ni establisis e formacis nia linguo, por definar nia metodo opozita a la dogmatismo di l’Esperantisti, ma li ne signifikas ke ni devas sencese ridiskutar omna punti e quaze rifacar nia linguo.” “Me ja dicis, ka la ciencala diskutado ne esas senfina diskuto … On timas similesar la Esperantisti; on devus plu juste timar furnisar a li bona argumenti. Or la sola bona argumento, quan li havas kontre Ido, esas la fixeso (adminime oficala e semblanta) di la linguo, opozata a la “konstanta variado" di Ido. Kande ni havos lingua vere stabila, li perdos sua lasta motivo di rezisto, e li esas vinkita (la chefi adminime; dum ka la trupi venos ad ni). Ton ja dicis tre forte e tre juste PEUS en la bonega artiklo: Libera diskutado ma anke severa diciplino...
“On ne alegez, ke ni povas diskutar novaji e durar l’anciena formi. Co esas praktike neposibla: l’experienco montris, ke kande ula formo
Ta konsili esas quaze le lasta, quin il donis al Idistaro. Li ya (kun altra konsideri) formacis l’unesma apendico di la cirkulero 39-ma, sendita ye la 17-ma di junio [[1914]] al Akademiani<ref>Por montrar ke lua opiniono ne variis, il indikis l’artikli: Pri nia metodo (Progr. II, 579); Diletantismo (IV, 193); L’uneso necesa (IV, 6); Libera diskuto (IV, 133); e precipue lua letro al Komitato, 7 aprilo 1912 e la letro de januaro 1913 (cirkul. 30 bis.) - La supera konsili ja aparis kun altri en “Mondo” junio 1920 pag. 68.</ref>.
Malgre l’esforci di ula Esperantisti, la historio vidos Louis Couturat tal quala il esis: lumoza spirito, portanta klareso en la maxim komplexa questioni, rekta e ferma karaktero, championo energioza di la cienco e dil vereso.
Lineo 95:
== Referenci ==
<references/>
| |||